SVMA

• 22 jul. 2020 20:30:00

Fiets 'm erin

Ook tijdens de lockdown fietste ik vanuit het Oude Noorden door de Rotterdamse binnenstad naar ons kantoor aan de Maas. Drie verveelde pubers thuis, een vitaal beroep, en thuisblijvende collega’s, gaven - zo had ik mij goed voorbereid - bij lastige vragen voldoende legitimatie. Die interesse bleef uit in de stad die er eerder bezorgd en stil verbaasd bij lag, en mij liefkoosde met ongekend frisse zeelucht die onderweg slechts slapende raffinaderijen en zeeschepen was gepasseerd. Via de Glashaven steek ik door naar de zakelijk wit keramische Boompjes, die in niets herinnert aan het kantoor van Mrs De Gankelaar en Stroomkoning, in de vooroorlogse roman Karakter.

Rennen

In de verfilming gaat daar een spectaculair nijver kantoorleven schuil. Wonderlijk genoeg vond juist in de lockdown, hetzelfde gehaaste tafereel voor de deur plaats: tientallen flexwerkers trakteerden Covid-19 op de middelvinger van sportieve levenslust: rennen. De toeschouwer ziet slechts een onbestendig doel, van a naar b, terug naar a, van 85 naar 80 kg, of van 10 naar 20 km? We gissen ernaar en beschouwen zo'n persoon gewoon als jogger. En misschien, bij een erg blits en atletisch voorkomen, als hardloper. De modaliteit van hun inspanning speelt nauwelijks een rol bij de kwalificatie. Ik probeer deze ijverige types vooral niet omver te fietsen.

Op kantoor rijdt de IND rond, ook in de stille coronatijden. Het fietsen gaat verder, op papier. Ouders van Nederlandse kinderen moeten bewijzen dat zij wel genoeg ouder zijn. Ik zie mijn Suriniaamse client gaan als een een soort jogger. Hij rent, heeft een tenue aan, is bezweet, wordt aangemoedigd door zijn twee zoontjes. Je weet dat-ie er is. Waar hij precies heen gaat, doet niet ter zake. Een ouder rent niet om een prijs te winnen, maar om er te zijn voor het kind. In september 2017 vond de IND dat ook. Maar met elke beslissing lijkt de IND een grotere hekel te krijgen aan die hardlopers, als een fietser op een veel te drukke kade. Komen ze wel ergens aan? Snijden ze niet de route af? Er zit een rare zweetlucht aan. Misschien zijn het wel klaplopers. Aan de kant er mee!

Momentopname

De stapel foto's die de IND van mijn jogger ziet, zijjn niet van een liefkijkende ouder met blij kind, maar "slechts momentopnames". Het onderscheidend tenue van de ouder, de juridische band, slechts een "administratief feit". De sportlocatie, thuis met de kinderen in het gezin, “irrelevant”. De ogen van de omstanders die de sporter gadeslaan zijn gedegradeerd tot "subjectief". Zelfs het joggen wordt plotseling als suf wandelen beschouwd, omdat het dagelijks brengen van de kinderen naar school, die dat netjes opschrijft, ook door “een vriendin of de buurvrouw kan worden gedaan”. En de aanwezigheid van vader bij een tien minutengesprek "zegt niets over de feitelijke zorg en opvoedingstaken".

YouTube

Studio Sport biedt geen soulaas. Een videofilmpje van een na aankomst, letterlijk, naar haar dolgelukkige kinderen rennende moeder die hen drie minuten in beeld knuffelt, wordt eerst niet bekeken omdat de organisatie met een eigen rechercherend social media team plotsklaps een YouTube link weigert aan te klikken, om de beelden in bezwaar alsnog in een bak ijswater onder te dompelen: “Hoewel het aannemelijk is dat u een bepaalde band met de kinderen heeft, en het goede met hen voor heeft kan aan de hand van zo’n momentopname niet worden vastgesteld of u daadwerkelijke zorg- en opvoedingstaken verricht ten aanzien van uw kinderen.”

Nieuw wiel

En zo gaat het fietsen de IND steeds beter af. Meer en meer joggers worden van de kant gereden; nauwelijks wordt er gehoord. Kampt de IND met materiaalpech, dan vindt de fietsenmaker aan de Kneuterdijk behendig snel een nieuw wiel. Zoals met het beleid tussen 2017 en juli 2018 dat volgens de IND en de Afdeling te gunstig was. De klaploper had zelf kunnen bedenken dat het trottoir waar hij op liep eigenlijk een fietspad was - met de kennis van nu. Verbaasde joggers die deze kuntselwijsheid nog niet in pacht hadden worden alsnog omver gefietst. Ik vermoed dat de IND zijn stalling al vol zet met glimmende elektrische fietsen die een bereik hebben van vele jaren: joggers die destijds veilig over de stoep thuis zijn gekomen, hadden kunnen weten dat dit eigenlijk een fietspad is en hebben zo de IND ervan weerhouden om ze omver te fietsen.

Work out

Ik zit stil op mijn stoel maar het is bijna even uitputtend als een work out. De adrenaline giert door mijn lijf van al dat gefiets in het ambtelijke niets. De meesten van mijn joggers coach en schreeuw ik wel naar huis, maar het duurt zo lang. Iedereen raakt alleen maar uitgeput. Einde werkdag, terug op de kade, hetzelfde plaatje: al die rennende mensen. Wat doen ze toch druk. Zal ik er toch eentje zelf omver rijden? Ik trap snel door naar huis, en groet door de kieren van de trap mijn gamende of Tubende pubers. Niemand antwoordt. Ik heb alweer een dag gespijbeld van mijn ouderlijke zorg- en opvoedingstaken. Wat een waardeloze jogger ben ik toch. Gelukkig fietst de IND hier niet rond.

 

(c) Julien Luscuere